جادوی عشق یک دختر چهار ساله طلسم ۲۳۹ مسابقه را شکست!
به گزارش اهل ورزش، هالکنبرگ آلمانی، راننده تیم سائوبر، در دویست و سی و نهمین مسابقه فرمول یک خود، از رده نوزدهم به مقام سوم رسید و برای نخستین‌بار در دوران حرفه‌ای‌اش طعم حضور روی سکو را چشید.
در دورهای پایانی، شاید هواداران فراری با تعجب خود را در حال تشویق «سائوبر سبز» یافته باشند، همان خودرویی که در برابر یورش لوئیس همیلتون ایستادگی می‌کرد. مسئله بر سر این بود که آیا رکورد خارق‌العاده همیلتون که طی دوازده سال گذشته در سیلوراستون همواره روی سکو می‌رفت، ادامه خواهد یافت یا خیر. یا اینکه قرار است روند منفی‌اش، از زمانی که به فراری پیوسته، باز هم ادامه پیدا کند. آیا جشن اول او با لباس قرمز بهتر بود یا این افسانه غیرمنتظره که دل همه را ربود؟ بی‌تردید، گرندپری بریتانیا برای ما یک افسانه بود.
یک حس سورئال سیلوراستون
سوم شدن نیکو هالکنبرگ، مردی که نامش از قدرتمندترین ابرقهرمانان الهام گرفته، دستاوردی شگفت‌انگیز بود. او که در ۲۳۹ مسابقه پیشین هرگز حتی نزدیک به جشن شامپاین هم نشده بود، سرانجام روی سکو رفت. «واقعاً حس سورئال داشت»، با خنده گفت. «خودم هم دقیقاً نمی‌دانم چطور شد، ولی وقتش بود، کاملاً وقتش بود.»
برای درک عظمت این طلسم، کافی‌ست بدانیم رکورد قبلی بیشترین مسابقات بدون حضور روی سکو متعلق به آدریان سوتیل بود؛ اما با تنها ۱۲۸ مسابقه—۱۱۱ مسابقه کمتر از نیکو. اما هالکنبرگ بی‌دلیل ۱۵ سال در فرمول یک نمانده است. او همیشه یکی از دست‌کم گرفته‌شده‌ها بود، زیرا هرگز وسیله لازم برای پیروزی را در اختیار نداشت. در واقع، رکورد بیشترین گرندپری بدون پیروزی هم در اختیار اوست. کارنامه‌ای که قطعاً کمتر از شایستگی‌هایش در آن دیده می‌شود.
پدری به نام کلاوس دیتر، مدیر شرکتی که پدربزرگش، گئورگ، بنیان نهاده بود، او را وارد این مسیر کرد. خود نیکو نیز در این شرکت کار کرده و به همین خاطر به زبان‌های انگلیسی، فرانسوی و هلندی تسلط دارد، چراکه زادگاهشان، اِمریش، تنها چهار کیلومتر با مرز هلند فاصله دارد. او هم‌زمان با کار، در پیست نیز می‌درخشید: قهرمان فرمول ۳ اروپا در سال ۲۰۰۸ و قهرمان جی‌پی۲ در ۲۰۰۹—دستاوردی که پیش‌تر تنها لوئیس همیلتون بدان دست یافته بود.
مدیر او در آن زمان، ویلی وبر، همان مدیر افسانه‌ای مایکل شوماخر بود، و همین باعث شد در آغاز مسیر حرفه‌ای‌اش، حتی به تیم‌هایی چون فراری نزدیک شود. اما هیچ‌گاه چیزی از آن به واقعیت نپیوست. و اینکه تا دیروز هرگز روی سکو نرفته بود، واقعاً باورنکردنی‌ست. این را درباره کسی می‌گوییم که سه بار چهارم، ده بار پنجم، و بیست‌ودو بار ششم شده است. راننده‌ای که در نخستین فصل حضورش، در سال ۲۰۱۰، برای ویلیامزی که پنج سال در خط اول استارت نزده بود، در اینترلاگوس پول‌پوزیشن گرفت. راننده‌ای که در ۲۰۱۲، باز هم در برزیل و این بار با فورس ایندیا، هنگام رقابت برای مقام اول با همیلتون برخورد کرد.
فهرست ناکامی‌های او آن‌قدر طولانی‌ست که می‌توان یک شماره کامل را به آن اختصاص داد. اما بهتر است از موفقیت‌ها بگوییم: در سال ۲۰۱۵، به‌طور غیرمنتظره در مسابقه ۲۴ ساعته لمانز شرکت کرد و با پورشه قهرمان شد—رخدادی که طی ۳۱ سال گذشته برای هیچ راننده فعال فرمول یکی پیش نیامده بود.
و با این حال، پس از پایان فصل ۲۰۱۹، صندلی‌ای برایش نبود. همه چیز را در پی یک اشتباه کوچک در هوکنهایم زیر باران از دست داد، آن هم زمانی که… چهارم بود! سه سال نقش مفسر و راننده تستی را برعهده داشت، تا اینکه گهگاه برای جایگزینی برخی رانندگان فراخوانده شد. مثل سال ۲۰۲۰ در سیلوراستون، که به جای پرز با ریسینگ پوینت رانندگی کرد، سوم شد در تعیین خط اما به‌خاطر پیت‌استاپ اضافی، هفتم شد در پایان.
طلسمی که به دست نوئمی شکست
«در آن سال‌ها زندگی عادی داشتم، خانواده تشکیل دادم»، نیکو در مصاحبه‌ای چنین گفت. «در پایان بخش اول کارنامه‌ام، ورود به پادوک برایم سنگین شده بود. اما وقتی بازگشتم، احساس آرامش داشتم، و هنوز کمی گرسنه بودم.» نه گرسنه پیروزی، «چون می‌دانم که آن‌ها ممکن نیست بیایند». بلکه گرسنه هیجان و فرصت. «که باید بهترین استفاده را از آن‌ها ببرم.»
شاید واقعاً برای شکستن این طلسم، نیاز به نوئمی اسکای بود—دختر چهارساله‌اش که این هفته، ویدیویی از او در شبکه‌های اجتماعی دست‌به‌دست می‌شد، در حالی‌که مادرش از او درباره رقبای پدرش می‌پرسید و او پاسخ می‌داد. دیشب، مادرش اگل ویدیوی دیگری منتشر کرد: نوئمی اسکای که با شادی می‌پرد و فریاد می‌زند، زمانی که پدرش جام را بالا می‌برد. و در لحظه‌ای، نیکو به دوربین خیره می‌شود و به پایین اشاره می‌کند… گویی داشت به او نگاه می‌کرد.
اهل ورزش پیش از این در همین زمینه نوشته بود؛ خروج قهرمان از کورس قهرمانی!
نیکو هالکنبرگ شایسته‌ی سکو بود
باورپذیر است؟ نیکو هالکنبرگ بر روی سکوی فرمول یک؟ آری!
شوخی به کنار، او واقعاً سزاوار این لحظه بود—نه فقط امروز با سائوبر، بلکه سال‌ها پیش، در دوران ابتدایی حرفه‌اش. شاید تصور می‌شد مسیرش پس از دوران با رنو به پایان برسد، اما بازگشتش نشان داد که هنوز چیزهایی برای اثبات دارد.
هالکنبرگ مسابقه‌ای بی‌نقص را با تصمیم‌گیری‌های استراتژیک هوشمندانه و رانندگی دقیق به نمایش گذاشت. به‌نوعی، این لحظه برای او جبران ناکامی گرندپری برزیل ۲۰۱۲ است؛ همان‌زمانی که در کورس رقابت با دو راننده‌ی مک‌لارن برای قهرمانی حضور داشت. این‌بار، جام در دستان او جای گرفت.
منبع: خبر-ورزشی
