پایان طلسم؛ هری کین بالاخره جام گرفت/ جشن قهرمانی بایرن با طعم دود و صدای کوئین!

اهل ورزش | در شب قهرمانی بایرن مونیخ، هری کین، ستاره انگلیسی این تیم، بالاخره به آرزوی دیرینه‌اش رسید و نخستین جام دوران حرفه‌ای‌اش را بالای سر برد. پس از تساوی ۲-۲ بایر لورکوزن برابر فرایبورگ، قهرمانی بایرن قطعی شد و بازیکنان این تیم، از جمله کین و اریک دایر، در رستورانی در مونیخ به جشن و پایکوبی پرداختند. آن‌ها با نوشیدن شامپاین، کشیدن سیگار برگ و همخوانی با ترانه‌های معروفی چون «We Are The Champions» از کوئین، شبی خاطره‌انگیز را رقم زدند. کین که در این فصل ۲۴ گل در بوندس‌لیگا به ثمر رسانده، با انتشار پیامی در شبکه‌های اجتماعی از این لحظه به‌عنوان یکی از بهترین لحظات زندگی‌اش یاد کرد و از هواداران برای حمایت‌هایشان تشکر کرد. او اکنون با انگیزه‌ای دوچندان به دنبال کسب جام‌های بیشتر با بایرن مونیخ است.

نوشته‌ دومینیک کینگ: در نگاهی به گذشته، این صحنه‌ای نبود که از هری کین انتظار داشته باشید. اواخر یکشنبه شب، موبایلش را بیرون آورد و شروع کرد به فیلم‌برداری از صحنه‌ی مقابلش، سپس دوربین را به سمت خودش چرخاند.

موهایش کمی به‌هم‌ریخته بود و لبخندش نشان می‌داد که شب خوبی را پشت سر گذاشته‌اند. کین معمولاً اهل به‌اشتراک‌گذاری لحظات خصوصی با دنیا نیست، اما گاهی استثناهایی هم هست—و این بی‌تردید یکی از آن مواقع بود.

کین با بازویی دور شانه‌ی دوست و هم‌تیمی‌اش، اریک دایر، با صدای بلند ترانه‌ای را می‌خواند که هرسال در چنین ایامی شنیده می‌شود؛ وقتی تیمی به موفقیت رسیده:

«ما قهرمانیم، رفیق من!»

او این ترانه‌ی معروف کوئین را فریاد می‌زد و چشمانش از شادی می‌درخشید. در پس‌زمینه، یاشوا کیمیش لیوانی پر از آبجو را بالا گرفته بود و وینسنت کمپانی، سرمربی تیم، در حال همخوانی با گروه بود، در حالی که مراقب بود نوشیدنی اش نریزد.

«و ما تا پایان، به مبارزه ادامه خواهیم داد!»

چنین جشن‌هایی برای بایرن مونیخ چیز تازه‌ای نیست؛ باشگاهی که جام مایسترشاله را دارایی شخصی خود می‌داند و هر سال انتظار دارد آن را بر بالکن تالار شهر در مارین‌پلاتز، در قلب شهر، به جمعیتی با پیراهن‌های قرمز نمایش دهد.

اما برای کین، این همه چیز تازگی داشت. بازیکنی با استعداد او نباید تا دو ماه مانده به ۳۲ سالگی‌اش برای کسب نخستین جام قهرمانی‌اش صبر می‌کرد. اما مگر نگفته‌اند؟ هرچه انتظار طولانی‌تر، لذت بیشتر.

این جام آسان به دست نیامد. راه رسیدن به این لحظه، پر از دل‌شکستگی و ناامیدی‌های ویرانگر در حساس‌ترین صحنه‌ها بوده. کین به آمار وسواس دارد، اما همیشه فقط یک چیز می‌خواست: یک جام.

در همین موقع در سال گذشته، برخی او را به سخره گرفتند. آن‌هایی که می‌گفتند با رفتن به بایرن راه ساده را انتخاب کرده، باور نمی‌کردند که این تیم از بایر لورکوزن عقب بیفتد.

چطور باشگاهی که با افتخار شعار می‌دهد «Mia San Mia» (ما همانیم که هستیم)، نتواند جامی ببرد؟

ژابی آلونسو به‌نوعی فصلی معجزه‌آسا برای لورکوزن ساخت—تیمی که بدون شکست قهرمان بوندس‌لیگا و جام حذفی شد؛ نخستین در تاریخ آلمان.

برای کین، فصل اول در آلمان تجربه‌ای سخت و سنگین بود؛ بعد از انتقال ۱۰۰ میلیون پوندی از تاتنهام.

شاید اوج این سختی‌ها، ۱۰ فوریه ۲۰۲۴ بود. دیداری برابر لورکوزن که قرار بود تعیین‌کننده قهرمانی باشد اما در واقع تبدیل شد به یک تحقیر برای بایرن.

کین با ژستی آشنا زمین را ترک کرد: دستان بر کمر، سر پایین، و آرزو برای ناپدید شدن، در حالی که رقیبان شادی می‌کردند.

برخی در مونیخ، کاپیتان تیم ملی انگلیس را نقطه‌ضعف تیم می‌دانستند. در فضای پرتنش داخل باشگاه، دنبال مقصر می‌گشتند. اما مدیران می‌دانستند که مقصر دانستن کین منطقی نیست.

آن زمان مشکلاتی در رختکن و فراتر از آن وجود داشت. برخی بازیکنان باسابقه با رفتارشان نارضایتی ایجاد کرده بودند. در تاکتیک‌های توماس توخل، سرمربی وقت، تردیدهایی وجود داشت.

اما کین و دایر از هر انتقادی مصون ماندند. حرفه‌ای‌گری و تعهد آن‌ها در تمرین و خارج از زمین باعث شد نظر مثبت مدیران باشگاه را جلب کنند.

کین ماشین گل‌زنی بود: ۶۰ گل در ۶۱ بازی بوندس‌لیگا؛ آماری که در کنار اسطوره‌ای چون گرد مولر نیز می‌درخشد.

کمپانی، که در دوران بازی‌اش بارها با کین روبه‌رو شده بود، به‌تازگی گفت: «من مقابلش بازی کردم و می‌توانم بگویم که با گذشت زمان بهتر شده. او روش خودش را برای رسیدن به بهترین عملکرد دارد. به ثباتش اعتماد دارم. با این کیفیت، همیشه لحظه‌ات می‌رسد.»

بایرن شنبه برابر لایپزیگ ۳-۳ مساوی کرد، اما تاج‌گذاری ۲۴ ساعت بعد و با تساوی ۲-۲ لورکوزن برابر فرایبورگ تأیید شد. بازیکنان در حاشیه‌ی مونیخ جمع شدند و تا دیروقت جشن گرفتند.

کین و دایر با سیگار برگ در دست، اجرای دیگری از «Sweet Caroline» را رهبری کردند—و آنچه بیشتر از همه به چشم آمد، شادی خالص و بی‌تکلف آن لحظات بود.

شما می‌توانید ثروت جمع کنید، رکورد بزنید، برای کشور خود بازی کنید، اما تنها چیزی که هر فوتبالیست می‌خواهد، یک مدال است.

او روز شنبه مدال خود را خواهد گرفت—و البته خیس شدن با آبجوی آگوستینر محلی را—وقتی بایرن در آخرین بازی خانگی، میزبان بروسیا مونشن‌گلادباخ خواهد بود.

تجربه‌ای که کین نمی‌خواهد به این زودی تمام شود.

او در شبکه‌های اجتماعی نوشت:

«چه شب فوق‌العاده‌ای و چه جشنی با بازیکنان و اعضای کادر! مطمئنم همه‌مون کمی خسته‌ایم، اما ما اینجا هستیم و من احساس فوق‌العاده‌ای دارم.

رسیدن به این نقطه زمان زیادی برده. تلاش و فداکاری زیادی در کار بوده و واقعاً لذت‌بخش است که قهرمان شدیم.

این نخستین جام دوران حرفه‌ای منه.

حمایتی که دریافت می‌کنم هیچ‌گاه نادیده گرفته نمی‌شه و نمی‌تونم برای لذت بردن از چند هفته‌ی آینده صبر کنم.

بی‌صبرانه منتظرم که روز شنبه در آلیانتس باشم و با هواداران جشن بگیرم.

سپس، منتظر بعدی خواهیم بود—و دوباره تلاش خواهیم کرد تا جام دوم رو کسب کنیم.»