او نمی رقصد، می رقصاند؛ کسی که بایستد، بازنده است!/ سینر در مسیر قهرمانی مطلق؛ ایستگاه بعدی: گرند اسلم کامل

به گزارش اهل ورزش، یانیک سینر حالا قهرمانی ویمبلدون را در آغوش دارد، جایگاه شماره ۱ جهان را محکم نگه داشته و به آینده چشم دوخته: «حتی آن ۰٫۰۱ درصدی را هم که بتواند کمک کند بهتر شوم، جست‌وجو می‌کنم.»

خوشبختانه سینر در زمین مسابقه بسیار مطمئن‌تر از پیست رقص ظاهر می‌شود. او ترجیح می‌دهد جهان را برقصاند تا خودش برقصد؛ با جایگاه نخست رنکینگ جهانی و جام درخشان ویمبلدونش، اکنون لحظهٔ درخشانی را تجربه می‌کند. و خبر خوب این است که شرط‌بندی با دارن کیهیل را برده—و حالا این اوست که تصمیم می‌گیرد آیا مربی استرالیایی‌اش بماند یا نه. هرچند، واقعیت آن است که هر دو خواهان ادامهٔ همکاری‌اند: شماره ۱ جهان کنار کیهیل نوعی امنیت پدرانه را احساس می‌کند، و کیهیل نیز به آخرین شاگرد خود، هم از نظر انسانی دلبستگی یافته و هم از نظر حرفه‌ای به چالش کشیده شده است.
سینر پس از پیروزی گفت: «من دنبال آدم‌های صادقی هستم که حتی نکات منفی را هم به من بگویند. همیشه دنبال جزئیاتم، حتی آن ۰٫۰۱ درصدی که می‌تواند مرا بهتر کند.»

تنها یک امتیاز…

تاریخ تنیس با «اگر» و «اما» ساخته نمی‌شود، اما اگر بخواهیم دقیق نگاه کنیم، یانیک سینر تنها یک امتیاز تا کامل کردن اسلم حرفه‌ای فاصله داشت. اگر فقط آن امتیازهای بازی (Match Point) در پاریس به سودش پایان می‌یافتند، او حالا به ترتیب اوپن آمریکا، اوپن استرالیا، رولان گاروس و ویمبلدون را پشت سر هم فتح کرده بود.
و شاید همین رویایی‌بودن موقعیت است که کیهیل را بیش از همه روشن و پرشور نگه می‌دارد: اینکه بتواند شاگردش را تا گرند اسلم کامل برساند و بار دیگر تاریخ را بازنویسی کند. کاری که از سال ۱۹۶۹ و راد لیور—که او هم اهل استرالیا بود—هیچ‌کس انجامش نداده است.

هیچ زمانی مثل اکنون این دستاورد، اگر نه محتمل، دست‌کم قابل تصور نیست. بدون بیگ‌تری‌ها (فدرر، نادال، جوکوویچ) و در حالی که نسل جدید هنوز در حال شکل‌گیری و تثبیت است، حداقل برای یکی دو سال آینده، همه چیز به رقابت میان سینر و آلکاراز خلاصه خواهد شد—دو بازیکنی که هفت گرند اسلم آخر را بین خود تقسیم کرده‌اند.

رقابت با آلکاراز، انگیزه‌ای دائمی برای رشد یانیک است.
سیمونه وانیوتسی، مربی سینر، پس از قهرمانی گفت: «ما تنها به خاطر آلکاراز وارد زمین نمی‌شویم، اما انکار نمی‌کنم که در آن سه ماهی که از مسابقات دور بودیم، روی این کار کردیم که چطور در زمین خاکی و مخصوصاً مقابل کارلوس بهتر باشیم. او بازیکنی‌ست که ما را مجبور می‌کند در جزئیات بهتر شویم، چون مسائلی را در بازی‌ات آشکار می‌کند که شاید دیگران قادر به دیدنش نباشند.»
سینر همکاری با سیمونه وانیوتسی را با همان شدت قبل ادامه خواهد داد، در حالی که دارن کیهیل، با توجه به شرط‌بندی برده‌شده و قهرمانی، بی‌تردید باقی خواهد ماند. کیهیل نقش خود را چنین توصیف می‌کند:
«چه در فوتبال، چه بسکتبال، چه تنیس—در دنیای امروز که تیم‌های تنیس روزبه‌روز بزرگ‌تر می‌شوند—وظیفهٔ من این است که مطمئن شوم همه اعضای تیم، یکدیگر را به‌درستی و با احترام برخورد می‌کنند و فرهنگی مثبت در تیم حاکم باشد.»
او همچنین تجربهٔ خود از پدرش، مربی افسانه‌ای فوتبال استرالیایی را به تیم یانیک آورده: «از فوتبال آموخته‌ام که باید همه در جایگاه خود باقی بمانند، اطلاعات بین‌مان رد و بدل شود، همدیگر را تحسین کنیم، اما مکالمه‌های صادقانه‌ای هم داشته باشیم که نشان دهد همه می‌توانیم بهتر شویم. این باید هر روز اتفاق بیفتد.»

استراحت کوتاه، بازگشت به کار

پس از جشنی پرهیجان که در آن سینر با شادی و حتی نوشیدنی‌هایی بیشتر از معمول ظاهر شد، فرصت چندانی برای استراحت نیست. تنها یک هفته فاصله، آن هم نه در خانه‌اش میان کوه‌های شمال ایتالیا، بلکه جایی دور از انظار عمومی.
دیروز، سینر پدر، مادر و برادرش را از جت خصوصی پیاده کرد که از لندن بازمی‌گشتند، اما خودش حتی خاک وطن را لمس نکرد و بلافاصله سفرش را از سر گرفت.
کادر فنی هم چند روزی برای استراحت کنار خانواده خواهند بود.
کار با کیهیل مستقیماً روی زمین‌های سخت آمریکا از سر گرفته خواهد شد، در حالی که وانیوتسی پیش از آن، در مونت‌کارلو، تمرینات را شروع خواهد کرد. چون همان‌طور که می‌گویند: «کسی که بایستد، بازنده است.»