ایتالیایی جوان چگونه یک قهرمان کامل شد؟

اهل ورزش | انسانِ “سینری” به تکامل رسید و به بازیکنی بی‌نقص تبدیل شد. این است زیبایی ورزش: توانایی بی‌پایانش در بازآفرینی، نسل به نسل، با قهرمانانی خارق‌العاده. با پایان دوران «بیگ تری» (با پوزش از جوکوویچ، اما شاید در ویمبلدون شاهد افول نهایی او بودیم)، حالا دو پدیده به نام‌های سینر و آلکاراز روی افق ایستاده‌اند، شایسته‌ی احیای شکوه‌بارترین نسل تاریخ.

اما قهرمانی یانیک سینر در ویمبلدون چیزی فراتر از یک عنوان است؛ نماد اوجی است که با کار، وسواس در جزئیات، و رهایی از هر ضعف ممکن، به‌دست آمده. امروز، اگر تمام ابعاد شخصیت تنیسی او را در نظر بگیریم، تنها محدودیت سینر، آسمان است.

از مارس ۲۰۲۲، زمانی که پس از همکاری موفق با پیاطی، هدایت خود را به واگنوتسی و سپس کیهیل سپرد، تمرکز اصلی روی اصلاح جزئیات بود – بدون خدشه به جوهره‌ی بازی‌اش: حمله‌ی قدرتمند از انتهای زمین و ریتم‌های برق‌آسا. روی سرویس، کاری عظیم انجام شد: ضربه‌ای که زمانی متزلزل بود، حالا سلاحی مرگبار است. درصد سرویس اول بالا رفته، امتیازهای مستقیم جهش پیدا کرده، و سرویس دوم هم باثبات و قابل اتکاست.

در ویمبلدون، با گریپی اندکی بسته‌تر ظاهر شد تا اجرای اسلایس روان‌تر شود – نشانه‌ای از تسلط کامل بر این ضربه، و آمادگی‌اش برای تغییر در مسیر اثربخشی بیشتر. ضربات انتهای زمین اصلاحات جزئی داشته‌اند، اما فورهند – سلاح همیشگی او برای پایان امتیاز – حالا روان‌تر و پیوسته‌تر است. بکهند که پیش‌تر هم بهترین در تور بود، حالا با بکهندهای خطی تند، کشنده‌تر شده. استفاده از اسلایس دقیق و حساب‌شده است: نه زیاد، اما قابل اعتماد؛ خطاهای غیرضروری به حداقل رسیده‌اند.

بازی در تور هم مؤثرتر شده. شاید تعداد والی‌ها بالا نباشد، اما همواره آماده‌ی ضربه‌ی نهایی است. در فینال مقابل آلکاراز حتی یک والی را از دست نداد. این یعنی حالا، در کنار گنجینه‌ی فنی‌اش، آن لمس آخر برای بستن امتیازات کلیدی را هم دارد.

در آغاز کارش، گفته می‌شد باید توده‌ عضلانی‌اش را افزایش دهد تا در ماراتن‌های گرند اسلم تاب بیاورد و آسیب نبیند – مشکلی که اوایل آزارش می‌داد. او باهوش بود؛ این مسیر را تدریجی، متعادل، و بدون از بین بردن هماهنگی بدنی طی کرد. حالا مقاوم‌تر است، توان بازیابی بالایی بین مسابقات دارد و کمتر در معرض مصدومیت‌های عضلانی است. همه‌ی این‌ها بدون آن‌که از دقت یا سرعت ضرباتش کاسته شود؛ حتی اجرای ضرباتش سریع‌تر هم شده. چهار قهرمانی گرند اسلم، پاسخی روشن به آن‌هایی است که می‌گفتند او برای تورنمنت‌های سنگین ساخته نشده.

فراتر از مهارت فنی، ذهن قدرتمندش همیشه نقطه‌ی قوت اصلی‌اش بوده: آرامش در لحظات حساس، نپذیرفتن شکست، و توانایی خارق‌العاده در بازنشانی ذهن. اما در یک سال اخیر، این توانایی‌ به سطحی دیگر رسیده: ماه‌ها زیر سایه‌ی تعلیق احتمالی بازی کرد، سه ماه دور از میادین بود و با عطشی بیشتر برگشت؛ و در ویمبلدون، خاطره‌ی سه امتیاز از دست‌رفته‌ی پاریس را در رختکن جا گذاشت و در تقابل با آلکاراز، حتی ذهن حریف را هم کنترل کرد.

در یک کلام: سینر حالا قهرمانی است کامل. از هر نظر.