تابوی طلای سنگین وزن المپیک؛ آینده مال امیرحسین و امین، امیررضا و علی‌اکبر است/ تنها جای خالی در ویترین افتخار تاریخ؛ لس‌آنجلس به این حسرت خاتمه می‌دهد؟

کشتی ورزش مورد علاقه ما ایرانی‌هاست. مردم عادی که شاید به هیچ رشته‌ ورزشی علاقه نداشته باشند، کشتی را می‌بینند و دنبال می‌کنند. ورزش دوستان و حتی ملی‌پوشان ما در سایر رشته‌ها نیز علاقمند حرفه‌ای این رشته هستند.

امید اول

در میادین جهانی و المپیک کشتی تنها رشته افتخارآفرین ما نیست اما مهم‌ترین و بزرگترین امید ما همیشه بوده و خواهد ماند. بیشترین مدال‌های المپیک و جهانی ما متعلق به این رشته است و نیازی نیست از اهمیت کشتی بیش از این بگوییم.

کشتی زمانی در ۱۰ وزن، زمانی در ۸ یا ۷ وزن و حالا در المپیک‌ها در شش وزن برگزار می‌شود اما در تمام طول تاریخ -حتی در گذشته که ورزش به شکل امروزی مفهومی نداشت- یک وزن از همه مهمتر بود و چشم تمام قدرت‌های دنیا به مدال آن، «سنگین وزن»

مهمترین طلا

چه زمانی که محدودیت وزنی وجود نداشت و چه در قرن بیستم که فدراسیون‌های جهانی شکل گرفت و قوانین بین‌المللی شد و حد نصاب ۱۳۰ کیلو برای این وزن را در نظر گرفتند، همیشه نامدارترین چهره‌ها از همه ملیت‌ها چشم به سکوی این وزن داشتند.

زمانی که شوروی سابق ۶ طلا از ۱۰ طلای جهان المپیک را می‌گرفت، اتفاق افتاد که طلای سنگین وزن را از دست داد. روسها به جای پاداش سرمربی خود را برکنار کردند تا به وضوح این پیام را بدهند که این مدال طلا ارزشی بالاتر از ۶ وزن دیگر دارد!

خیلی کشورها هستند که در سایر اوزان نماینده نمی‌آورند، فقط دنبال مدال این وزن می‌روند و حالا برسیم به کشور خودمان که در طول تاریخ در جهان المپیک همواره در کشتی مدعی درجه اول بود…

از انوری تا سوخته سرایی

اولین مدال‌های سنگین وزن ما را ابوالفضل انوری در دهه ۶۰ میلادی گرفت؛ دو مدال برنز. در اواخر دهه ۷۰ و اوایل دهه ۸۰ میلادی رضا سوخته سرایی دو مدال نقره در سنگین وزن جهانی گرفت اما همیشه در المپیک‌ها دست ما از مدال سنگین وزن خالی بود.

تاریخسازی پهلوان باشی

طلسم مدال طلا در مسابقات جهانی ۱۹۸۹ مارتینی توسط پهلوان باشی علیرضا سلیمانی شکست. هرکس سه بار صاحب بازوبند پهلوانی کشور در سنگین وزن شود، صاحب زنگ و سفره تا همیشه خواهد شد و هر کس دو سه بار متوالی یعنی جمعاً ۶ مرتبه صاحب بازوبند شود، به لقب پهلوان باشی می‌رسد.

علیرضا سلیمانی اولین پهلوان باشی تاریخ ایران در تمام اعصار، با بردن روس و آمریکا در سوئیس سکویی جاودانه ساخت اما او هم متاسفانه به مدال المپیک نرسید.

طلا بدون عکس

با شروع قرن جدید علیرضا رضایی و کمیل قاسمی در المپیک روی سکوی سنگین وزن رفتند. آنها صاحب مدال طلای جهانی نبودند اما مدال المپیک را برای ایران افتتاح کردند.

 ۸ سال بعد از المپیک ۲۰۱۲ لندن و با مثبت شدن دوپینگ تایمازوف و مادمازشویلی، مدال برنز کمیل قاسمی به طلا تبدیل شد اما او دیگر بازنشسته شده بود. یعنی کماکان حسرت عکس سکوی قهرمانی در المپیک و بالا رفتن پرچم ایران و نواخته شدن سرود کشور در سنگین وزن به دلمان ماند…

بلای دوپینگ در هزاره سوم

امیر علی اکبری در ۲۰۱۳ در فرنگی طلای سنگین وزن را آورد اما به دلیل دوپینگ مدالش را پس گرفتند تا این حسرت بماند برای دهه سوم هزاره سوم، قرن جدید با جوانانش.

وقتی در المپیک ۲۰۲۰ توکیو دو جوان ما در سنگین وزن خوش درخشیدند، به دلیل سن کم آنها امیدوار شدیم که طلسم المپیک بالاخره بشکند. امین میرزازاده در عین شایستگی پنجم شد و امیرحسین زارع با مدال برنز برگشت.

اولین دوبل طلا

سه هفته مانده به جهانی ۲۰۲۱ نروژ میرزازاده کرونا گرفت و جانشین او یعنی علی اکبر یوسفی به مسابقات اعزام شد. در نروژ برای اولین بار در تاریخ، ایران مدال طلای سنگین وزن در هر دو رشته آزاد و فرنگی را به خود اختصاص داد. امیرحسین زارع و علی اکبر یوسفی تاریخ سازی کردند…

اما در جهانی ۲۰۲۲ امین میرزازاد در فینال متوقف شد و زارع دوباره در رده‌بندی اشتباه کرد تا به مدال برنز برسد. اما همین که هر دو جوان ما عادت به مدال آوری کرده باشند برایمان کافی بود.

قهرمانان جهان

در جهانی ۲۰۲۳ دوباره سکوی افتخار تکرار شد. امین میرزازاده و امیرحسین زارع صاحب مدال طلای سنگین وزن در فرنگی و آزاد شدند و خیلی امید داشتیم که در المپیک نیز بالاخره طلسم مدال طلای این وزن با ارزش به دست این دو جوان شایسته بشکند.

اما بازگشت لوپز افسانه‌ای -دارنده ۴ مدال طلای المپیک‌های قبلی- کار امین را سخت کرد. به خصوص که در قرعه کشی در گروه او افتاد. امین با شایستگی مدال برنز را به گردن آویخت تا همه امیدها به امیرحسین ختم شود.

قصد واکاوی اتفاقات تلخ را نداریم. امیرحسین در عین شایستگی به حوادث غیر مترقبه باخت و نقره گرفت. ایران در سنگین وزن در المپیک در هر دو رشته آزاد و فرنگی روی سکو رفت…

امید به آینده

اما مهمتر از این مدال ‌ها سن کم قهرمانان ما است. در سنگین وزن قهرمانان تا ۳۵ سالگی می‌توانند در سطح بالا رقابت کنند و سایر کشورها بدلیل نداشتن پشتوانه سالهاست که آکگول و گنو را به میدان می آورند. یا در فرنگی لوپز و کایالپ هنوز می آیند…

اما امیرحسین ما هنوز ۲۴ ساله نشده و امین میرزازاد هم در آستانه ۲۷ سالگی است. از آن مهمتر اینکه ما در این دو وزن صاحب پشتوانه خوبی هستیم، امیررضا معصومی در آزاد یک مدعی جدی برای امیرحسین است.

او که هنوز در رده سنی جوانان است اما مدال طلای امیدهای جهان را هم دارد. در فرنگی نیز علی اکبر یوسفی هنوز به 27 سالگی نرسیده و با داشتن همین چهار نفر می‌توانیم امیدوار باشیم که در المپیک ۲۰۲۸ لس آنجلس بالاخره طلسم مدال طلای با ارزش سنگین وزن در کشتی بشکند.

جای خالی در کلکسیون

ما در تمام اوزان دیگر کشتی آزاد صاحب قهرمان جهان هستیم، مدال المپیک هم در آزاد داریم و در فرنگی هم با این سرعت پیشرفت خیلی زود به این جایگاه می رسیم.  ویترین افتخارات کشتی ایران فقط همین یک مدال را کم دارد….