تردید صربیناتور برای وداع؛ تاریخ مصرف من هنوز تمام نشده است!

به گزارش اهل ورزش، قهرمانان دو بار می میرند؛ یک بار مثل همه و یک بار هم هنگام وداع با ورزش حرفه ای… جوکوویچ این مرگ را خودخواسته عقب می اندازد!

در سپتامبر ۱۹۸۱، در شبی صاف در نیویورک، بیورن بورگ پس از دومین شکست پیاپی در فینال آزاد آمریکا مقابل جان مک‌انرو، ناگهان از دنیای تنیس ناپدید شد. او تنها ۲۵ سال داشت و تا آن زمان ۱۱ عنوان گرند اسلم کسب کرده بود. شکست او سوالی بزرگ به‌جا گذاشت: اگر آن‌قدر زود بازنشسته نمی‌شد، چند قهرمانی دیگر می‌توانست به‌دست آورد؟ جالب آنکه مک‌انرو نیز آخرین گرند اسلم خود را در همان سن ۲۵ سالگی برد، هرچند دوران حرفه‌ای‌اش تا ۳۳ سالگی ادامه یافت.

در دوران نخست تنیس آزاد (از ۱۹۶۸ تا حدود ۱۹۸۵)، بازیکنان معمولاً در اواسط دهه سوم زندگی‌شان به اوج می‌رسیدند و قهرمانی در گرند اسلم پس از ۳۰ سالگی اتفاقی نادر بود. وقتی جیمی کانرز در سال ۱۹۸۲ در ویمبلدون و یواس‌اوپن قهرمان شد، آن را بازگشتی درخشان در پایان دوران حرفه‌ای‌اش دانستند. او تا ۴۰ سالگی بازی کرد، اما آخرین عنوانش در یواس‌اوپن ۱۹۸۳ و در ۳۱ سالگی بود.

در میان قهرمانان بزرگ مردان در ۶۰ سال اخیر، بیشتر آن‌ها آخرین عنوان گرند اسلم خود را حدود ۳۰ سالگی به‌دست آورده‌اند: لاور (۳۱)، نیوکمب (۳۱)، اش (۳۲)، لندل (۲۹)، ویلاندر (۲۴)، ادبرگ (۲۶)، بکر (۲۸)، کوریر (۲۲)، سمپراس (۳۱)، آغاسی (۳۲).

در بخش زنان نیز همین الگو دیده می‌شود: مارجرت کورت (۳۱)، بیلی جین کینگ (۳۱)، کریس اورت (۳۲)، مارتینا ناوراتیلووا (۳۳)، گراف (۲۹)، سلش (۳۲)، ونوس ویلیامز (۲۸).

اما سرینا ویلیامز استثناست؛ او، مانند سه‌گانه بزرگ مردان، استاندارد جدیدی برای قهرمانی پس از ۳۰ سالگی تعریف کرد. ۱۰ عنوان از ۲۳ گرند اسلمش را بعد از ۳۰ سالگی برد و آخرین آن را در استرالیا ۲۰۱۷ و در ۳۵ سالگی. او همچنین چهار فینال دیگر را پس از ۳۵ سالگی تجربه کرد، آخرینش در یواس‌اوپن ۲۰۱۹ در آستانه ۳۸ سالگی بود.

در میان مردان، فقط یک استثنا وجود دارد: کن رزوال، استرالیایی‌ای که آخرین گرند اسلم خود را در استرالیا ۱۹۷۲ و در ۳۷ سالگی برد و همچنان مسن‌ترین قهرمان تاریخ اپن‌ارا است.

و حالا می‌رسیم به اتفاقی که طی هفت سال اخیر با فدرر، نادال و جوکوویچ افتاده: آن‌ها خلاف روند تاریخی، تا میانه‌های دهه چهارم زندگی‌شان در سطح بالا باقی ماندند و قهرمانی کردند.

چرا و چگونه؟ اولاً، چون از دیگران بهتر بودند. ثانیاً، چون علم تغذیه و تمرینات بدنی امروز بسیار پیشرفته‌تر از دوران مک‌انرو و بورگ است. و هیچ‌کس به اندازه جوکوویچ در حفظ آمادگی‌اش وسواس نداشته؛ از اتاق‌های اکسیژن پرفشار گرفته تا رژیم غذایی بدون گلوتن.

تنیس امروز بسیار فیزیکی‌تر از دو دهه پیش است. با کم‌رنگ شدن سبک سرو و والی، امتیازات طولانی و نفس‌گیر در همه زمین‌ها رایج‌تر شده‌اند. حتی اسلاید روی زمین‌های سخت هم عادی شده. اینکه نادال در ۳۶ سالگی گرند اسلم برد، شاهکاری بود؛ و همین مسئله باعث می‌شود تصور قهرمانی پس از این سن دور از ذهن به‌نظر برسد.

فدرر چهار گرند اسلم پس از ۳۰ سالگی برد؛ آخرینش در استرالیا ۲۰۱۸ و در ۳۶ سالگی. او در ۲۰۱۹، در آستانه ۳۸ سالگی، دو امتیاز قهرمانی در فینال ویمبلدون را از دست داد. نادال هشت گرند اسلم پس از ۳۰ سالگی برد، آخرینش در رولان گاروس ۲۰۲۲ در ۳۶ سالگی.

و حالا نوبت جوکوویچ است؛ کسی که ۱۲ گرند اسلم را بعد از ۳۰ سالگی کسب کرده، اما آخرینش در یواس‌اوپن ۲۰۲۳ و در ۳۶ سالگی بوده.

این تقارن جالب میان فدرر، نادال و جوکوویچ—قهرمانی‌های نهایی‌شان در ۳۶ سالگی—اگرچه زیبا و سمبلیک است، اما شاید جوکوویچ آن را بشکند.

او در مصاحبه‌های اخیر پذیرفته که با واقعیت جدیدی روبه‌روست؛ دیگر نمی‌تواند به‌راحتی پشت‌سر هم پیروز شود. با این حال، هنوز معتقد نیست که کارش تمام شده.