لیورپول آماده جشن قهرمانی/ دیلی میل از سطح شهر گزارش می دهد؛ آماده باش برای پایکوبی

به گزارش اهل ورزش،  خبرنگار بخش ورزشی دیلی‌میل به خیابان‌های لیورپول رفت؛ جایی که هواداران آماده‌اند همچون سال ۱۹۹۰ جشن بگیرند و یک پیام برای تیم دارند: ما فقط می‌خواهیم از بازیکنان تشکر کنیم، برایشان جشن بگیریم، تشویقشان کنیم و نامشان را بخوانیم.
نوشته لوئیس استیل از لیورپول؛
هنوز ساعت ۷:۳۰ صبح نرسیده که ما قصد داریم سفری را در لیورپول و مناطق اطراف آن آغاز کنیم تا بزرگیِ مناسبتی که امروز در آنفیلد انتظار می‌رود را از نزدیک حس کنیم. ما ابتدا به پایگاه تمرینی کرکبی می‌رویم تا با آرنه اسلات گفت‌وگو کنیم و سپس به استادیوم، میخانه‌ها و کافه‌های کدپستی L4 سر می‌زنیم، بعد به سمت مرکز شهر و اسکله می‌رویم و از کنار ساختمان سلطنتی لیور و کلوب کاورن قدم می‌زنیم.
اما بهترین جا برای شروع، زمانی که می‌خواهیم تصویری از اهمیت امروز ترسیم کنیم، حیاط پشتی خانه‌هاست. نه حیاط خاصی، بلکه صرفاً تصورِ حیاط خانه‌های هواداران لیورپول.

چرا؟ چون این همان مکان‌هایی بود که در ۲۵ ژوئن ۲۰۲۰، زمانی که نوزدهمین قهرمانی لیورپول قطعی شد، هزاران جشن در سراسر مرزی‌ساید برگزار شد. همه‌گیری کرونا و قوانین قرنطینه مانع از گردهمایی هواداران در مکان‌های همیشگی‌شان شد، اگرچه بسیاری به ما می‌گویند که چطور این محدودیت‌ها را کمی زیر پا گذاشتند.
نخستین پرسش ما از هر هواداری که ملاقات می‌کنیم این است که قهرمانی بیستم چقدر برایشان اهمیت دارد — و تقریباً پاسخ همه با خاطره‌ای از جشن‌ها و رژه‌هایی آغاز می‌شود که کووید-۱۹ از آنان ربود.

ابیگیل رودکین، هنرمندی محلی می‌گوید: «فقط من و پدرم در باغچه بودیم و آهنگ “تو هرگز تنها قدم نخواهی زد” را از روی حصار همسایه پخش می‌کردیم. تلخ و شیرین بود، حس تنهایی عجیبی داشت چون نمی‌توانستیم کنار هم جشن بگیریم.»
هوادار دیگری، معلم مدرسه‌ای که نمی‌خواهد نامش فاش شود، به یاد می‌آورد: «یک بطری شامپاین مرغوب خریده بودم و چند بمب دودزا داشتم. بمب‌ها را روشن کردم و شامپاین را از خود بطری در باغچه نوشیدم. سه نفری که همیشه کنار هم بازی‌ها را تماشا می‌کنیم، تماس تصویری گرفتیم و به صورت مجازی نوشیدنی زدیم.»

جان گیبونز، مجری پادکست مشهور “Anfield Wrap”، می‌گوید: «به خانه دوستم رفتم، چهارنفره در بخش‌های مختلف باغچه، روی صندلی‌های تاشو نشسته بودیم و نوشیدنی می‌خوردیم. گرچه شب فوق‌العاده‌ای بود، اما خیلی چیزها را از دست دادیم. نتوانستیم به آنفیلد برویم و قهرمانان را خوشامد بگوییم و از شادی‌هایشان بهره‌مند شویم. آنچه که امروز منتظرش هستم این است که فقط از بازیکنان “تشکر” کنم. یک جشن خواهد بود، اما می‌خواهم آن‌ها را تشویق کنم، برایشان آواز بخوانم و نامشان را فریاد بزنم.»

کاملاً روشن است که هواداران لیورپول هرگز نتوانستند آخرین قهرمانی‌شان را آن طور که باید جشن بگیرند. بنابراین در بسیاری از جهات، امروز — اگر برابر تاتنهام امتیازی بگیرند — نخستین جشن واقعی قهرمانی‌شان از سال ۱۹۹۰ خواهد بود.
بسیاری از کسانی که با آن‌ها صحبت می‌کنیم در سال ۱۹۹۰ حتی به دنیا نیامده بودند. بسیاری دیگر اکنون در میان ما نیستند. برخی آن زمان روی شانه‌های پدرانشان نشسته بودند، ولی اکنون همراه فرزندان خود به ورزشگاه خواهند رفت.

امروز، جام‌های نوشیدنی برای کسانی که در این مسیر از دست رفته‌اند بلند خواهد شد. این پیروزی برای آن‌ها خواهد بود، همان قدر که برای نسل جدید هواداران.
تری برک، که با جلیقه شب‌رنگی در حال استراحت سیگاری نزدیک آنفیلد است، می‌گوید: «این هفته به پسرم گفتم هر جامی را طوری جشن بگیر که انگار نخستین و آخرین است. زمانی که هم‌سن او بودم، ماشین برد بودیم — هرگز فکر نمی‌کردم نیمی از عمرم را باید برای قهرمانی دیگر صبر کنم!»

جیم دویل ۸۵ ساله، در حالی که پانزدهمین قهرمانی دوران زندگی‌اش را جشن می‌گیرد، یادآور می‌شود که هنگام قهرمانی ۲۰۲۰، با دو پسرش در یک مسابقه‌ی اطلاعات عمومی آنلاین شرکت کرده بودند و می‌گوید: «نه، هرگز تصور نمی‌کردم اینقدر فاصله بیفتد. با در نظر گرفتن بازیکنانی که داشتیم — بازیکنان بومی مثل استیون جرارد، رابی فاولر، استیو مک‌منمن، مایکل اوون و جیمی کاراگر — باید حداقل یک بار دیگر قهرمان می‌شدیم. تحت رهبری ژرار هولیه، رافا بنیتس و برندان راجرز نزدیک شدیم، اما همیشه “تقریباً” بودیم. این قهرمانی ما را از نظر تعداد قهرمانی‌های لیگ با منچستریونایتد برابر می‌کند که این همیشه خبر خوبی است!»

تامی هارپر ۲۷ ساله، هواداری جوان‌تر، می‌گوید: «بیشتر دوران کودکی‌ام فکر می‌کردم که هرگز قهرمان نمی‌شویم. دوران روی هاجسون، شکست‌های نزدیک با رافا و راجرز — به نظر می‌رسید هرگز نوبت ما نخواهد شد. سپس کرونا آمد و ما بدون حضور هواداران قهرمان شدیم — تصور کن! اکنون می‌توانیم در خانه، جلوی هواداران، قهرمان شویم… بالاخره… امیدوارم.»

تمام این خاطرات دلگرم‌کننده‌اند و بیشترشان پایان خوشی دارند.

دوستی که بمب دودزا روشن کرده بود، به همسایه‌اش گفته که این هفته می‌تواند با خیال راحت لباس‌هایش را در حیاط پهن کند، چراکه او در آنفیلد خواهد بود.
ابیگیل نیز همراه پدرش در ورزشگاه حاضر خواهد شد — و مادرش هم در یکی از میخانه‌های محلی جو جشن را تجربه خواهد کرد. او می‌گوید: «بودن کنار پدرم در استادیوم برایم همه چیز است. فکر نمی‌کنم بتوانند مرا از استادیوم بیرون کنند!»

هفته‌هاست که در شهر احساس انتظار و هیجان وجود دارد، در حالی که برای هواداران اورتون این حس بیشتر به دلهره شبیه است. آنان که برای تماشای بازی اورتون در مقابل چلسی به لندن می‌روند، بهتر است تعطیلات آخر هفته‌ای طولانی برای خود ترتیب دهند، زیرا لیورپول سراسر قرمز خواهد شد.

نانوایی Home Baked، در سایه‌های کوپ، آماده شده و پای ویژه‌ای با نوشته‌ی “Champions 20” روی خمیر آن تهیه کرده است. میخانه‌ها آماده‌اند که خالی شوند، هرچند یکی از بارتندرها — که نام میخانه‌اش را نمی‌بریم تا شغلش در امان باشد — می‌گوید: «وسوسه شده‌ام اگر قهرمان شویم، یک مریضی الکی جور کنم و شب را در شهر جشن بگیرم! البته شوخی می‌کنم، اما فردا یکی از روزهای زندگی‌مان خواهد بود.»

پلیس مرزی‌ساید هم آماده است. دیروز از اظهار نظر خودداری کردند، اما حضورشان در خیابان‌ها پررنگ‌تر خواهد بود. اگر لیورپول قهرمان شود، جشن‌ها تا پاسی از شب ادامه خواهند داشت، اما پلیس انتظار آشوب زیادی ندارد.

این مسئله تا حدی به دلیل حریف امروز است: تاتنهام. با نیمه‌نهایی لیگ اروپا در افق، هواداران اسپرز احتمالاً مشکلی با تماشای جشن لیورپولی‌ها نخواهند داشت — چرا که این به معنای ناکامی دوباره‌ی آرسنال، رقیب دیرینشان است.

بلیط‌ها با قیمت‌های گزاف به فروش می‌رسند. ارزان‌ترین بلیطی که دیلی‌میل به صورت آنلاین پیدا کرد، ۶۷۵ پوند بود. باشگاه با فروشندگان بلیط‌های سیاه به شدت برخورد کرده و برای آنان ممنوعیت مادام‌العمر در نظر گرفته است.

یکی از کسانی که بلیطش را از دست داده، پیتر کلارکسون است، دارنده بلیط فصلی جایگاه اصلی از سال ۱۹۹۰. او باید در مراسم عروسی پسرخوانده‌اش نزدیک میدلزبرو شرکت کند و حتی به فکر اجاره هلیکوپتر برای بازگشت به لیورپول افتاد.

واضح است که این شهر در حالت آماده‌باش، اما از نوع مثبت آن، به سر می‌برد. همه چیز تمام نشده، اما بانوی چاق در حال گرم کردن صداست. و چه آوازهایی که امروز در آنفیلد طنین‌انداز خواهد شد.

هواداران همه کمی هیجان‌زده‌اند، اما یک نفر آرام مانده: آرنه اسلات، مربی تیم. وقتی درباره‌ی این‌که تنها یک قدم تا افتخار فاصله دارند از او پرسیدند، گفت: «بله، اما ترجیح می‌دهم تمرکزم روی همان قدم آخر باشد، نه آنچه بعد از آن رخ می‌دهد. هنوز یک قدم مانده.»
اسلات که خانواده‌اش هم در آنفیلد حضور خواهند داشت، در نخستین سال حضورش در نقش سرمربی، چهره‌ای کم‌حاشیه بوده، اما زمانی که در جامعه ظاهر می‌شود — مانند بازدیدش از یک سوپرمارکت در روز پنج‌شنبه — توسط هواداران برای عکس و امضا احاطه می‌شود.

شامپاین‌ها در سرتاسر شهر آماده‌ی باز شدن‌اند و احتمالاً حدود ساعت ۶:۳۰ عصر امروز، چوب‌پنبه‌ها پرواز خواهند کرد.
برای بسیاری، این پایان ۳۵ سال انتظار برای یک جشن واقعی خواهد بود — و شروع یکی از بهترین شب‌های زندگی‌شان.